Η πρόγνωση των αρρώστων με μυέλωμα εξαρτάται από πολλούς παράγοντες που έχουν να κάνουν είτε με τα χαρακτηριστικά της νόσου είτε με τα χαρακτηριστικά του αρρώστου.  Όσον αφορά στα τελευταία, η ηλικία και η φυσική κατάσταση του αρρώστου αποτελούν σημαντικές παραμέτρους για την επιλογή της θεραπείας: ηλικιωμένοι άρρωστοι με επιπλέον προβλήματα υγείας δεν είναι υποψήφιοι για αυτόλογη μεταμόσχευση. Επιπλέον άρρωστοι μεγάλης ηλικίας είναι πιθανότερο να εκδηλώσουν αυξημένη τοξικότητα και επιπλοκές κατά την διάρκεια της θεραπείας (και ιδίως κατά τους πρώτους μήνες της θεραπείας όταν η νόσος δεν έχει ακόμη τεθεί υπό έλεγχο). Συνυπάρχουσες παθήσεις, όπως διαβήτης , στεφανιαία νόσος , καρδιακή ανεπάρκεια αλλά και επιπλοκές της νόσου όπως η νεφρική ανεπάρκεια περιπλέκουν την αντιμετώπιση των αρρώστων και αυξάνουν σημαντικά την νοσηρότητα.

Σημαντική προγνωστική σημασία έχουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της νόσου όπως αυτά αποτυπώνονται στα επίπεδα της β2-μικροσφαρίνης του όρου, της αλβουμίνης αλλά και η συνύπαρξη αναιμίας ή θρομβοπενίας, υψηλής  LDH, κ.α. Σήμερα η σταδιοποίηση / κατηγοριοποίηση του κινδύνου των αρρώστων με μυέλωμα βασίζεται στα επίπεδα της β2-μικροσφαρίνης και αλβουμίνης του ορού (International Staging System, ISS) διακρίνοντας 3 στάδια με σημαντικές διάφορες ως προς την έκβαση της νόσου.  Κατά τα τελευταία έτη όμως ιδιαίτερη προγνωστική σημασία έχουν δείξει δεδομένα που προέρχονται από την κυτταρογενετική ανάλυση των κακοήθων κυττάρων του  μυελώματος. Έτσι καρυοτυπικές ανωμαλίες όπως  υποδιπλοειδία, χρωμοσωμικές αντιμεταθέσεις, όπως η αντιμετάθεση t(4;14) & t(14;16), ελλείψεις ολόκληρου ή μέρους του  χρωμοσώματος 13 ή του χρωμοσώματος 17p , αποτελούν ισχυρότατους αρνητικούς προγνωστικούς δείκτες. Η ολοκληρωμένη σταδιοποίηση της νόσου απαιτεί την διερεύνηση για την ύπαρξη αυτών των αρνητικών προγνωστικών παραγόντων, η οποία θα πρέπει να γίνεται πριν την έναρξη της θεραπείας σε όλους του αρρώστους με νεοδιαγνωσμένο μυέλωμα. 

Πέραν της σημαντικής αύξησης των ανταποκρίσεων με την χορήγηση των νέων βιολογικών παραγόντων θα πρέπει να τονιστεί ότι σημαντικός αριθμός δεδομένων δείχνει ότι οι νέοι βιολογικοί παράγοντες φαίνεται ότι μπορούν να είναι αποτελεσματικοί ακόμα και σε αρρώστους με αρνητικούς προγνωστικούς παράγοντες όπως είναι άρρωστοι οι οποίοι έχουν νόσο με κυτταρογενετικές ανωμαλίες.

Μια πρόσφατη αναδρομική ανάλυση από την Mayo Clinic έδειξε ότι κατά την τελευταία έτη, οπότε και τα νέα φάρμακα (θαλιδομίδη, λεναλιδομίδη, βορτεζομίδη)   είναι διαθέσιμα, είτε σαν θεραπεία διάσωσης είτε σαν εισαγωγική θεραπεία, η συνολική επιβίωση των αρρώστων με ΠΜ έχει αυξηθεί σημαντικά. Παρόμοια αποτελέσματα έδειξε και μια αναδρομική ανάλυση της Ελληνικής Ομάδας Μυελώματος.

 Εκτός από την θαλιδομίδη, την βορτεζομίδη και την λεναλιδομίδη, αναπτύσσονται συνεχώς νέες βιολογικές θεραπείες που στοχεύουν και στα καρκινικά κύτταρα και στο μικροπεριβάλλον τους. Πολλοί από αυτούς τους παράγοντες εμφανίζουν πολλαπλές βιολογικές δράσεις. Συνδυασμοί ανάμεσα σε νέα και παλιότερα φάρμακα πιθανών να ενισχύσουν την κυτταροτοξικότητα και να μειώσουν την αντίσταση. Τέλος,  με την βοήθεια των σύγχρονων βιολογικών τεχνικών όπως των DNA μικροσυστοιχιών και της πρωτεωμικής διευρύνεται το πλαίσιο αναζήτησης και ανάπτυξης νέων, πιο εκλεκτικών, ισχυρών καθώς και λιγότερο τοξικών θεραπειών.